Ρητινικά δάπεδα ονομάζονται τα υλικά τα οποία στο σύνολό τους, αποτελούν
μία κατηγορία δαπέδων, που έχει τα ίδια βασικά χαρακτηριστικά.

Πρόκειται, ουσιαστικά, για «χρώματα» σε υγρή μορφή, ενός ή δύο ή και τριών συστατικών, τα οποία αφού αναμιχθούν και διαστρωθούν στο δάπεδο, αντιδρούν χημικά μεταξύ τους (ή με την υγρασία της ατμόσφαιρας, τα ενός συστατικού) και πολυμερίζονται, δηλαδή ενώνονται πολλά μόρια σε ένα μακρο-μόριο, με εντυπωσιακές τελικές ιδιότητες.

Το αποτέλεσμα είναι ένα δάπεδο πάχους λίγων χιλιοστών, υψηλών αντοχών, σχετικά ελαστικό (πιο ελαστικό από το μπετόν, το μάρμαρο, το πλακάκι, κλπ) και συνεπώς δεν χρειάζεται αρμούς, σκληρό, έγχρωμο, ματ ή γυαλιστερό, λείο ή αντιολισθηρό, με μεγάλη ποικιλία σε εμφάνιση, χημικές ή μηχανικές αντοχές και λειτουργικά χαρακτηριστικά.

Ρητινικά δάπεδα υπάρχουν πολλά (ανάλογα με το αρχικό μόριο, το μονομερές) και τα πιο διαδεδομένα είναι:

• Εποξειδικά (ή εποξικά) είναι αυτά που στο μόριό τους περιέχουν τον εποξειδικό (ή εποξικό) δακτύλιο, δηλαδή ένα τρίγωνο μόριο με ένα άτομο οξυγόνου στην μία του κορυφή.
• Πολυουρεθανικά λέγονται αυτά που παράγονται από το μόριο της ουρεθάνης.
• Πολυεστερικά λέγονται αυτά που παράγονται από το μόριο του εστέρα.
• Ακρυλικά τα οποία είναι συνήθως υδατοδιαλυτά και έχοντας τον μικρότερο δείκτη διάθλασης αντιστέκονται στο κιτρίνισμα.
• Μεθακρυλικά (από το MMA στο Poly Methyl MethAcrylate).
• Τσιμεντοειδούς βάσης με την πρόσμιξη ρητινών:

Εδώ έχουμε μεγάλη ποικιλία προϊόντων, ανάλογα με την ρητίνη και τις επιδιωκόμενες ιδιότητες του τελικού δαπέδου. Παράδειγμα οι λεγόμενες «πατητές τσιμεντοκονίες τεχνοτροπίας» με την τεχνολογία «microcemento» και τα πολυουρεθανικά δάπεδα τσιμεντοειδούς βάσης με εντυπωσιακά μεγάλες αντοχές σε μηχανική, χημική αλλά και θερμική καταπόνηση (-40 °C έως 120 °C).